ترجمه فارسی در زیر آمده است

On 7 December 2022, Peyman Jafari, a historian of Iran’s labour movement, spoke at an online teach-out in solidarity with the “Women, Life, Freedom” uprising in Iran organised by Cambridge UCU, Cambridgeshire NEU, Cambridge University Student Union, Cambridge and District TUC and MENA Solidarity.*

Today is the third of three days of protests and strikes announced in Iran. It is not a coincidence that today is the last day, because today in Iran is “Student Day”, which marks the events of 1953, when on December 7 students of Tehran University protested against the visit of Vice President Nixon and the resumption of relations with Britain. Four months earlier from that date the US and UK had orchestrated a coup d’etat in Iran against Prime Minister Mossadegh who had wanted to nationalise the oil industry.

So since that year, the 7^th December has been announced as Student Day and students have taken to the streets to protest domestic dictatorship and also foreign domination of Iran. I think today’s symbolism is that the protests of the last two and half months stand in that long tradition of Iranians fighting collectively for their freedom. As a historian I’m always interested in what happened in the past, but we don’t have time to delve deeper into that history. However it is important to see that it actually covers the entire 20^th Century. Iran experienced its first revolution and the first revolution in the Middle East in 1906, the Constitutional Revolution, which was also directed against domestic oppression and foreign domination. But what is important I think about the demonstrations and the protests of the last two and half months, and we are nearly entering its third month, is that they really signify a change of mentality among millions of Iranians and a rupture in the history of the Islamic Republic.

Why is that the case? This is not because there haven’t been protests earlier on. We have seen mass protests in Iran in 2009, when 3 million people demonstrated on the streets of Tehran. But that was very much about political rights. The main slogan was “Where is my vote”, because the elections had been fraudulent. There was this idea that the system could be reformed by pressuring it from below by demonstrations and protests. 

Like any social movement, those protests involved people from all walks of life: workers and middle class people. But the dominant force in those demonstrations was the middle class. In 2017 and 2018 there were eruptions of protests against increasing inflation. And similar protests erupted in November 2019, when the government cut back subsidies on fuel. Those protests were all over the country, but involved mainly unemployed workers, impoverished workers in very precarious jobs. 

So the slogans were mainly socio-economic, although they obviously also involved political demands. I think the significance of the protests happening today is that they indicate the fusion of demands for political freedom, demands for social justice and demands for cultural freedoms.

This fusion is not happening evenly, and I will come back to this point later. However, I think we are seeing the emergence of a fragile coalition of middle-class youth with working class people at a neighbourhood level. They are coming together and demanding fundamental change of the entire political system. Therefore I call this an uprising with a revolutionary perspective.

This is not because I do not want this to be a revolution. I very much wish for it. But I think that while the uprising has entered a revolutionary dynamic, we are not yet in the midst of a revolution. For that to happen, we need to see much bigger demonstrations on the streets of Iran. Currently they involve tens of thousands: I think they need to involve hundreds of thousands and probably millions, and also to really bring Iranian workers into the movement through mass strikes. And for revolution to happen, we also need to see fractures increasing at the top of the regime, so that it can crumble and open up this space for the revolutionary movement.

I do think we are seeing all those dynamics happening, but at an early stage. We are definitely seeing development in that direction. What is clear is that the gap between society and the regime has increased to an unmanageable level. I do not think that there is any possibility of going back to the time before these demonstrations started, because a wall of fear has crumbled. People are staying in the streets, despite massive repression. Already, more than 18,000 people have been arrested and imprisoned. More than 470 people have been killed on the streets. Today, I heard that nine people, probably 11, have been sentenced to death. 

So the regime is trying to intimidate people, but this is really not working. For the coming months, I am expecting a change towards a parallel strategy of repression, and some level of concessions to try and calm down the situation. How far those concessions will go, I’m not sure. This is because they have to balance between the streets and the hardliners of the regime, mainly Ayatollah Khamenei, who is the Supreme Leader of Iran. 

The protests have already won some victories. There has been a change in mentality around the images and symbolism of women for instance. Women are not only at the forefront of these protests, but women’s rights are at the forefront of their demands. The image of women in the protests is not that of a victim of this system. Rather, it is of women revelling in being at the forefront of the demonstrations. So the persistence of the protest is very important. 

Then we also have the trajectory of development of these protests. What is important for these protests to be successful, as I already mentioned, is for them to involve larger masses of the population because what has happened now is quite uneven. We have had ups and downs in the number of protests in the last two and a half months, but two elements have kept the fire going as it were. One is the universities where we are seeing protests again today. For instance, today the students of Allameh Tabataba’i University were marching with the slogan: “We are the workers’ children, next to the workers we will stand” and “Student-worker unity, unity.” So that is very important. The universities are important places of organisation because there are networks of organising where students meet each other, gather and keep going. 

The other important location that has kept the demonstrations and the protests going, despite the ups and downs, is the Kurdish region where the repression has been also the severest. That is again because there has been a tradition of political organisation and union organisation in the Kurdish areas. Therefore the strikes have been more massive there as well. And these parts are keeping the movement going on. But the challenge is the development of mass strikes in Iran. I do think we are seeing very positive signals of that in the last few days. We saw, for instance, strikes by shopkeepers in forty cities across Iran. Obviously, this doesn’t mean that all the shopkeepers in these cities are on strike, but important segments of them are taking part. In Iran, there are 340 cities with more than 20,000 inhabitants. In almost 10 percent of these cities there were shopkeepers’ strikes. 

There have been some strikes in the industrial sector at the beginning of the protests, mainly by oil workers on temporary contracts, rather than permanent workers. That would be an important shift if permanent workers go on strike. We have seen protests in the Isfahan steel factory and by some car industry workers. But we haven’t seen a mass strike in the industrial sector. And in the service sector, we have seen the beginnings of strikes by teachers. And that is, by the way, very important because the majority of women workers are employed in the service sector in Iran, working in the health sector and in the education sector. Iran has one of the lowest labour force participation rates for women at only 18 percent. And therefore, the protests are not only driven by the desire of getting rid of the social restrictions in terms of the dress code, but also of what women are experiencing in the public space and in the workplace. Almost 60 percent of Iranian students are women, but when they try to enter the job market, they are confronted with all kinds of discriminatory laws and sexism in the workplace. So they are challenging that as well. 

Finally, I just want to touch on what are the obstacles currently for the strikes to develop into a general strike. One is the absence of organisation and the government has tried to prevent the emergence of a national organisation. But I think there are important initiatives in informal networks of workers in a variety of sectors, such as the teachers and the oil workers, which in the coming months, can coordinate and collaborate and consolidate the strikes as protests continue. 

The other has been actually the terrible economic conditions in Iran. I have been in touch with a number of workers who are not on strike, who were all telling me “we are not striking because we cannot actually go on strike because there are no strike funds.” They do not have reserves to go on strike because of sheer poverty. That poverty has been accelerated by the mismanagement and the neoliberal policies of the state, but also by the economic sanctions that have been imposed on Iran. In this way, the sanctions are actually undermining the disruptive power of workers, who otherwise would be much more confident to actually organise mass strikes. 

The third issue is the lack of social justice demands in the current movement. Lots of the slogans are about political freedoms, and rightly also about social and cultural freedoms. But I think social justice has to be at the heart of the slogans as well, in order to give workers the confidence that if a revolution will emerge, the Islamic elite will not be replaced by secular elites that will continue the policies of neoliberalization that we are seeing in European countries, in the US, and also in the Middle East and Egypt and other countries. And I think that the possibility is there, because at the underground level, at neighbourhood levels, people are actually raising social justice slogans. The workers are doing this, and this is why the students’ slogan of student-worker unity is important. 

Unfortunately, outside of Iran, we are seeing the political leaders of the West pushing a different discourse. Representatives of the movement who are in line with neoliberal politics are preferred by the West. Therefore, we are also not hearing enough from the opposition in Iran that is actually putting forward these slogans and has been facing repression. Therefore, I want to end my introduction by remembering Leila Hosseinzadeh, who is in prison. She is a leftist, a student activist, a member of Student Union and an organiser of workers’ solidarity. Her health is in a terrible condition as we speak, and she needs to be released. So I call everybody to also mention her name in the social publications and the social space to make sure that there is enough attention for those in prison currently in Iran. 

* This transcript has been edited for ease of reading by Anne Alexander for Middle East Solidarity magazine

What you can do:

• Take urgent action to stop the execution of arrested protesters in Iran. Write to the Iranian embassy calling for a halt to all executions and for the release of those arrested and subjected to unfair trials.
• Pass a resolution in your union branch condemning the repression of the uprising
• Join protests against repression called by Iranian activists outside Iran

خیزش ایرانیان جهت‌گیری انقلابی پیدا کرده است”: سخنرانی پیمان جعفری در مورد قیام ایران

آنچه میخوانید سخنانی است که پیمان جعفری، مورخ جنبش کارگری ایران، در جلسهی آنلاینی که در 16 آذر 1401 توسط Cambridge UCU، Cambridgeshire NEU، اتحادیهی دانشجویی دانشگاه کمبریج، Cambridge and District TUC، و MENA Solidarity برگزار شد، در همبستگی با خیزش «زن، زندگی، آزادی» ایران ایراد کرد.* 

امروز سومین روز از اعتراضات و اعتصابات سهروزهای است که در ایران اعلام شده بود. انتخاب امروز به عنوان آخرین روزِ این دور از اعتصابها اتفاقی نیست. در ایران، امروز «روز دانشجو»ست، مناسبتی که برای گرامیداشت وقایع 16 آذر 1332 شمسی در ایران نامگذاری شده. در آن روز، دانشجویان دانشگاه تهران به دیدار رسمی نیکسون معاون رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا و از سرگیری روابط با بریتانیا اعتراض کردند. چهار ماه پیش از آن تاریخ، آمریکا و بریتانیا کودتایی را در ایران علیه نخستوزیر مصدق که خواهان ملیسازی صنعت نفت بود مهندسی کرده بودند   

بعدها 16 آذر به عنوان روز دانشجو اعلام شد. در گذر سالیان، دانشجویان به مناسبت این روز به خیابانها آمدهاند تا به دیکتاتوری داخلی و همچنین سلطهی خارجی اعتراض کنند. فکر میکنم وجه نمادین امروز از این ناشی میشود که اعتراضات دو ماه و نیم گذشته ذیل آن سنت دیرپای مبارزهی جمعی ایرانیان برای آزادیشان میگنجند. در مقام یک مورخ، من همواره به وقایع گذشته علاقهمندم، اما اینجا زمان کافی برای غور بیشتر در این تاریخ را نداریم. اگرچه به هر روی مهم است مدنظر داشته باشیم که این تاریخ کل سدهی بیستم را شامل میشود.  نخستین انقلاب ایران، «انقلاب مشروطه»، که اولین انقلاب خاورمیانه نیز بود در سال 1906 میلادی/1284 شمسی به وقوع پیوست. این انقلاب نیز سرکوب داخلی و سلطهی خارجی را آماج خود قرار داده بود. اما آنچه به گمان من در زمینهی تظاهرات و اعتراضات دو ماه و نیم اخیر _ که تقریباً داریم وارد سومین ماهش میشویم_ اهمیت دارد آن است که این اعتراضات حقیقتاً بر نوعی تغییر ذهنیت در میان میلیونها ایرانی و گسستی در تاریخ جمهوری اسلامی دلالت دارند 

چرا چنین است؟ دلیلش این نیست که فرضاً قبلتر خبری از اعتراضات در ایران نبوده. در سال 88 که سه میلیون نفر در خیابانهای تهران تظاهرات کردند شاهد اعتراضات انبوه مردم بودیم. اما موج اعتراضات 88 عمدتاً حول حقوق سیاسی شکل گرفته بود. شعار اصلیاش عبارت بود از «رأی من کجاست» که به تقلب انتخاباتی اشاره داشت. ایدهی مسلط از این قرار بود که نظام سیاسی میتواند با اعمال فشار از پایین در قالب تظاهرات و اعتراضات و چانه زنی در بالا اصلاح شود 

مانند هر جنبش اجتماعی دیگری، این اعتراضات افرادی از همهی اقشار جامعه را در بر میگرفت: کارگران و طبقهی متوسط. اما نیروی غالب در این تظاهرات طبقهی متوسط بود. در سال 96 اعتراضاتی علیه تورم فزاینده شکل گرفت. اعتراضات مشابهی نیز در آبان 98 پس از آن که دولت یارانهی سوخت را کاهش داد به وقوع پیوست. این اعتراضات کل کشور را درگیر کرده بود اما عمدتاً به کارگران بیکار و کارگران فقیرشده با مشاغل بیثبات محدود میشد. 

به همین جهت، شعارها عمدتاً خصلتی اجتماعی_اقتصادی داشت اگرچه خواستهای سیاسی را نیز در بر میگرفت. به نظرم، اهمیت اعتراضات امروز از این ناشی میشود که درهمآمیختن مطالبههای آزادی سیاسی، عدالت اجتماعی و آزادیهای فرهنگی را نشان میدهند 

این درهمآمیختن البته به طرز متوازنی اتفاق نیفتاده. بعدتر به این نکته خواهم برگشت. اگرچه، معتقدم آنچه شاهدش هستیم ظهور یک ائتلاف شکننده میان جوانان طبقه متوسط با افراد طبقهی کارگر در سطح محله است. این افراد به هم پیوستهاند و خواهان تغییر بنیادین کلیت نظام سیاسی هستند. بنابراین، من این اعتراضات را یک خیزش با دیدگاه انقلابی نام میگذارم

این چنین نیست که من دوست ندارم آنچه در ایران میگذرد یک انقلاب باشد. آرزویم این است. اما باور دارم اگرچه خیزش حاضر پویشی انقلابی پیدا کرده، ما هنوز در میانهی یک انقلاب نیستیم. برای آنکه انقلابی به وقوع بپیوندد، اعتراضات خیابانی به مراتب گستردهتر در ایران لازم است. در حال حاضر، این اعتراضات دهها هزار نفر را درگیر کردهاند ]هرچند میلیونها ایرانی با این اعتراضات همدل هستند[: فکر میکنم این آمار باید به صدها هزار و احتمالاً میلیونها نفر برسد. همچنین، وقوع انقلاب در گروی آن است که جنبش کارگران را نیز در قالب اعتصابهای گسترده با خود همراه کند. عنصر دیگر لازم برای انقلاب، تشدید شکافها در سطوح بالای رژیم است. چنین شکافهایی فروپاشی رژیم را ممکن میکنند و فضا را برای جنبش انقلابی میگشاید

فکر نمیکنم همهی این دینامیکها در ایران امروز در جریان باشند؛ اگرچه در مراحل اولیهشان هستند. قطعاً پیشرفتهایی در آن جهت دارد صورت میگیرد. آنچه واضح است این است که شکاف میان جامعه و حکومت به سطحی غیرقابلتصور افزایش یافته است. گمان نمیکنم امکان بازگشت به دورهی پیش از آغاز این تظاهرات مطلقاً وجود داشته باشد چون دیوار ترس فرو ریخته است. مردم به رغم سرکوب گسترده در خیابانها ماندهاند. بیش از 18 هزار نفر دستگیر و زندانی شدهاند. بالغ بر 470 نفر در خیابانها کشته شدهاند. امروز شنیدم 9 نفر، و احتمالاً 11 نفر، به اعدام محکوم شدهاند 

پس رژیم میکوشد مردم را بترساند اما ارعاب دیگر واقعاً کاری از پیش نمیبرد. من انتظار دارم طی ماههای آتی شاهد پیشروی به سوی به نوعی استراتژی موازی سرکوب باشیم و سطحی از امتیازات با هدف آرام کردن وضعیت اعطا شود. در مورد کم و کیف این امتیازات مطمئن نیستم، چون این امتیازات باید بتوانند بین خیابانها و تندروهای رژیم، عمدتاً آیتالله خامنهای، رهبر ایران، توازنی برقرار کنند

این اعتراضات همین حالا هم پیروزیهایی را کسب کردهاند. محض نمونه، نوعی تغییر ذهنیت حول ایماژها و سمبلیسم زنان صورت گرفته است. زنان نه تنها در خط مقدم این اعتراضات حضور داشتهاند بلکه حقوق زنان نیز در قلب مطالبات این خیزش بوده است. ایماژ زنان در این اعتراضات، نه زنان به مثابه قربانیان نظام سیاسی بلکه تصویر زنانی بود که در خط مقدم این تظاهرات هستند. از این رو، استمرار این اعتراضات اهمیت فراوان دارد

مسئلهی مهم دیگر، خط سیر تحول این اعتراضات است. همانطور که پیشتر هم اشاره کردم، آنچه برای موفقیت این اعتراضات مهم است درگیر کردن بخشهای گستردهتری از جمعیت است چون آنچه تا کنون اتفاق افتاده تا حد زیادی نامتوازن است. تعداد اعتراضات دو ماه و نیم اخیر فراز و نشیبهایی به خود دیده است، اما دو عنصر آتش اعتراض را شعلهور نگه داشتهاند. یکی دانشگاهها که امروز هم مجدداً شاهد اعتراضات بودهاند. برای مثال، امروز دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی با شعارهای «فرزند کارگرانیم/کنارشان میمانیم» و «دانشجو کارگر اتحاد اتحاد» راهپیمایی کردند.این خیلی اهمیت دارد. دانشگاهها به واسطهی دارا بودن شبکههای سازماندهی که دانشجویان از طریق آنها با یکدیگر دیدار میکنند، گرد میآیند، و ادامه میدهند، محملهای مهمی برای سازماندهی هستند

مکان مهم دیگری که آتش تظاهرات و اعتراضات را، به رغم فراز و نشیبهایی، شعلهور نگاه داشته منطقهی کردنشین است، جایی که سرکوب به شدیدترین شکل صورت گرفته است. این مسئله در سنت تشکلیابی سیاسی و سازماندهی اتحادیهها در نواحی کردی ریشه دارد. از این رو، اعتصابات نیز در نواحی کردنشین گستردهتر بودهاند. و این نواحی جنبش را زنده نگه داشتهاند. اما چالشی که وجود دارد شکلگیری اعتصابهای گسترده در ایران است. فکر میکنم در چند روز گذشته سیگنالهای بسیار مثبتی در این زمینه دیده شده. مثلاً اعتصابات مغازهداران در 40 شهر ایران را شاهد بودیم. واضح است که این به آن معنا نیست که همهی مغازهداران در این شهرها در اعتصاب هستند، اما بخشهای مهمی از آنها در آن شرکت دارند. در ایران، 340 شهر با بیش از 20 هزار سکنه وجود دارد. در تقریباً 10 درصد این شهرها، مغازهداران اقدام به اعتصاب کردند. در آغاز اعتراضات، اعتصاباتی در بخش صنعتی، عمدتاً توسط کارگران نفت دارای قرارداد موقت و نه کارگران دائم صورت گرفت. چنانچه کارگران دائم به اعتصاب بپیوندند تغییر مهمی محسوب خواهد شد. اعتراضاتی در کارخانه فولاد اصفهان و همچنین توسط برخی از کارگران صنعت خودرو رخ داده است. اما اعتصابی گسترده در بخش صنعتی نداشتهایم.  و در بخش خدمات نیز مشاهد اعتصاب ها هستیم. این مسئله بسیار مهم است چون اکثر کارگران زن در بخش خدمات ایران شاغلند، از جمله در بخش سلامت و آموزش. ایران دارای یکی از پایینترین نرخهای مشارکت زنان در نیروی کار میباشد، تنها 18 درصد. بنابراین، اعتراضات فقط برآمده از میل الغای محدودیتهای اجتماعی در قالب قانون پوشش نیست، بلکه زنان از محدودیت ها در فضای عمومی و در محل کار نیز عاصی هستند. حدود 60 درصد دانشجویان ایرانی زن هستند، اما زمانی که میخواهند وارد بازار کار شوند، به انواع قوانین تبعیضآمیز و سکسیم در محل کار برمیخورند. زنان دارند این محدودیتها را نیز به چالش میکشند

در آخر، میخواهم به موانع فعلی تبدیل اعتصابها به اعتصاب عمومی اشاره کنم. یک مانع غیاب تشکیلات و سازماندهی است. دولت کوشیده از ظهور یک سازمان ملی جلوگیری کند. اما فکر میکنم ابتکارات مهمی در شبکههای غیررسمی کارگران در بخشهای مختلف، نظیر معلمان و کارگران نفت، رخ داده است. آنها میتوانند با ادامهی اعتراضات در ماههای آتی اعتصابات را طرحریزی، هماهنگ و تقویت کنند 

مانع دیگر، شرایط اقتصادی نابسامان در ایران است. من با تعدادی از کارگران که در اعتصاب نیستند در تماس بودهام. همهی آنها به من میگفتند «ما اعتصاب نکردهایم چون واقعاً نمیتوانیم اعتصاب کنیم چون منابع مالی برای اعتصاب وجود ندارد». آنها از سر فقر فاقد ذخایر لازم برای اعتصاب هستند. فقر به واسطهی سوءمدیریت و سیاستهای نئولیبرال دولت تسریع شده، اما تحریمهای اقتصادی که بر ایران تحمیل شدهاند نیز در تشدید فقر نقش داشتهاند. به این ترتیب، تحریمها در واقع دارند قدرت مختلکنندهی کارگران را تحلیل میبرند. در غیر این صورت، کارگران میتوانستند با اعتمادبهنفس بالاتری اعتصابات گسترده را سازماندهی کنند 

چالش سوم فقدان مطالبههای مربوط به عدالت اجتماعی در جنبش جاری است. بسیاری از شعارها معطوف به آزادیهای سیاسی هستند، و همچنین، به حق، آزادیهای اجتماعی و فرهنگی را نیز مطرح میکنند. اما فکر میکنم عدالت اجتماعی نیز باید در قلب شعارها باشد تا به کارگران اطمینان بدهد که در صورت وقوع انقلاب، طبقه حاکم اسلامی جایشان را به طبقه حاکم سکولاری نمیدهند که سیاستهای نئولیبرالیزاسیون جاری در کشورهای اروپایی و آمریکا و همچنین در خاورمیانه و مصر و سایر کشورها را ادامه بدهند. به گمان من، چنین امکانی وجود دارد، چون همین الان هم مردم دارند در سطح زیرزمینی و در سطح محلات شعارهای ناظر بر عدالت اجتماعی را مطرح میکنند. کارگران دارند این کار را میکنند. از همین روست که شعار دانشجویان مربوط به اتحاد کارگر و دانشجو اهمیت دارد 

متأسفانه، در خارج از ایران، شاهد آن هستیم که رهبران سیاسی غرب گفتمان متفاوتی را ترویج میکنند. غرب آن دسته از نمایندگان جنبش را که با سیاستهای نئولیبرال غرب همسو هستند ترجیح میدهد. به همین دلیل است که به قدر کافی از اپوزیسیون داخل ایران که این شعارها را طرح میکند و در معرض سرکوب است نمیشنویم. در همین ارتباط، مایلم مقدمهام را با یادی از لیلا حسینزاده که در زندان به سر میبرد به پایان ببرم. او یک کنشگر دانشجویی چپگراست، فعال جنبش دانشجویی و یک سازماندهندهی همبستگی با کارگران. همین حالا که صحبت میکنیم سلامت جسمانی او در شرایط خطیری است و باید آزاد شود. از همه میخواهم نام او را فضای اجتماعی ذکر کنند تا توجه کافی به وضعیت افرادی که در حال حاضر در ایران زندانی هستند فراهم شود 

چه کار میتوانید بکنید

اقدام فوری برای توقف اعدام معترضان بازداشتی در ایران انجام دهید. به سفارت ایران نامه بنویسید و خواهان توقف کلیهی اعدامها و آزادی افرادی که در بازداشت و در معرض محاکمههای ناعادلانه به سر میبرند شوید

در شعبهی اتحادیهی کارگری و دانشجویی خودتان قطعنامهای تصویب کنید و سرکوب خیزش را محکوم کنید 

به اعتراضات علیه سرکوب که اکتیویستهای ایرانی خارج از ایران برگزار میکنند بپیوندید

*این متن پیادهشده از روی سخنرانی جهت تسهیل خوانش توسط ان الکساندر برای مجلهی Middle East Solidarity ویرایش شد